IP: 117.*.*.* India

அன்பின் சுடலை அண்ணா...!

உங்கள் உயிர் பிரிந்துள்ள இத்தருணத்தில், நாங்கள் பள்ளிப்பருவத்தில் செய்த அத்தனை குறும்புகளும் - தாங்களுட்பட பள்ளியின் அனைத்து அலுவலர்கள் - ஆசிரியர்களுக்கு அளித்த தொந்தரவுகளும் மனக்கண் முன்னே நிழலாடுகிறது...

உங்களுக்கே நாங்கள் எத்தனை தொந்தரவுகள் செய்தோம்...? ஏன் அண்ணா ஒருமுறை கூட எங்களை கை நீட்டி நீங்கள் அடிக்கவில்லை? அன்றிருந்த எங்கள் பெற்றோரும் இன்றிருக்கும் பெற்றோர் போலல்லவே...? “அடேய்! அந்த அமைதியான மனுஷனிடத்திலா அடி வாங்கினாய்?” என்று எங்கள் வீட்டாரும் எங்களைத்தானே தண்டித்திருப்பார்கள்? ஏன் அண்ணா எங்களை அடிக்கவில்லை?

அங்கு தாங்கள் பணிபுரிந்த 40 ஆண்டு காலத்தில், எங்கள் முந்திய தலைமுறைக்கும் தாங்கள் அண்ணன்தான்! எங்களுக்கும் அண்ணன்தான்!! எங்கள் குழந்தைகளுக்கும் நீங்கள் அண்ணன்தான்!!! ஆனால், உங்களை “சுடலண்ணா” என்று வாயார அழைக்க - தங்கள் இறப்பிற்கு முன் எனக்கு ஆண் மகவை இறைவன் அளிக்காதது - நான் பாக்கியமற்றவன் என்பதையே காட்டுகிறது!

எங்களைக் கண் விழித்து படிக்க வைத்து, எந்த நிர்ப்பந்தமும் இல்லா நிலையிலும் நீங்களும் கண் விழித்தே இருப்பீர்களே...? ஞானையா சார் ஹெட் மாஸ்டர்! அவர் கண் விழிப்பது அவர் பொறுப்பு என்றிருந்திருக்கலாம்... உங்களுக்கு ஏனன்னா அந்த வேண்டாத வேலை? அதனால்தான் இன்று பலர் மருத்துவர்களாகவும், பொறியாளர்களாகவும், பல்துறை வித்தகர்களாகவும் மாறினரோ...? ஆம், பள்ளியில் தங்களது நடவடிக்கைகள் எங்களைப் பொருத்த வரை வேண்டாத வேலைதான்! (அன்று!) ஆனால், அன்று அதை நீங்கள் செய்யாதிருந்திருந்தால், இன்று நாங்கள் எங்கள் குடும்பத்திற்கும் - சமூகத்திற்கும் வேண்டாதவர்களாகியிருப்போமே...???

அண்ணா, எங்கள் யாவரின் முன்னேற்றத்திலும் உங்கள் மூச்சுக்காற்று உள்ளடங்கியிருக்கிறது...

ஒருநாளும் எங்களிடம் கோபப்பட்டுப் பேசியதில்லையே...?

ஒருநாளும் எங்களைக் கவனிக்கத் தவறியதில்லையே...?

தேவைப்படும்போதெல்லாம் எங்கள் பெற்றோரை அணுகி எங்களைப் பற்றி வத்தி வைக்காமல் இருந்ததில்லையே....?

ஏனண்ணா இவ்வளவு சீக்கிரம்...??? சில தினங்களுக்கு முன்தான் இக்ராஃ வேலையாக வந்து உங்களைப் பார்த்துச் சென்றேன்... என்னிடம் ஏனண்ணா ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லவில்லை உங்கள் மீளாப் பயணம் குறித்து...? (அது சரி! உங்களுக்குத் தெரிந்திருந்தால் சொல்லாமலா சென்றிருப்பீர்கள்...?)

நேற்றிரவு 01.30 மணியளவில் பள்ளியில் தாங்கள் காவலிருக்கையில் தங்கள் நெஞ்சு வலித்திருக்கிறது... உறவினர்கள் உங்களை சிகிச்சைக்காக அழைத்துச் சென்றபோதும் கூட, “பள்ளிக்கூடத்தை நல்லா பூட்டிடுங்கப்பா... யாரும் நுழைஞ்சிடப் போறாங்க...” என்று அந்த நெஞ்சு வலியிலும் சொன்னீர்களாமே...? அப்படியாண்ணா???

ஒன்னு மட்டும் உறுதியாகச் சொல்வேன்... யார் எப்படியோ... நான் டென்த் பாஸானதும், ப்ளஸ் டூ பாஸானதும் உங்கள் ஒத்துழைப்பால்தான் அண்ணா! என் வாழ்நாளுள்ள வரை இதை நான் மறக்கவே மாட்டேன்!!!

உங்கள் குடும்பத்திற்கு அனுதாபம் சொல்வோர் எனக்கும் சொல்ல மாட்டார்களா என்ற ஏக்கத்துடன்,

கண்ணீர் மல்க
உங்கள் தம்பி எஸ்.கே.ஸாலிஹ்