IP: 14.*.*.* Singapore

ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தவர், ஊரார், அல்லது நாட்டுமக்கள் பன்னெடுங்காலமாக ஒரு வழக்கத்தை தொடர்ந்து தொய்வின்றி கடைபிடித்து வருவதைத்தான் பாரம்பரியம் என்பர். இதற்கொத்த கருத்தையே கட்டுரையாளர் தமது கட்டுரையின் துவக்கத்தில் கூறியுள்ளார். நன்று.

இவ்வாறு வாழையடி வாழையாக வழமை படுத்தி வரும் பழக்கத்தில் புதிய உக்திகளைச் சேர்த்துவிட்டால் அதற்குப் பெயர் பாரம்பரியமல்ல. கலவைக் கலாச்சாரம் அல்லது மருவிய வழக்கம் எனலாம். ஒரு எழுத்தாளனை பிற எழுத்தாளன் விமர்சிப்பது அழகல்ல! இருப்பினும் இது காயலின் பாரம்பரியத்தை உரசிச் செல்வதால் கட்டுரையாளனாக இல்லாமல் ஒரு காயலன் எனும் உரிமையில் இதை நான் பதிக்கின்றேன்.

காயலில் திருமண வீட்டில் நடக்கும் விருந்து சமபந்தி எனக் கூற இயலாது. ஆனால் அது கூட்டு விருந்தோம்பல் என்பதே சரி! டேபுள் சேர் என்பது சிக்கன் குனியா வருகைக்குப் பின்னர் ஏற்பட்டது. படிப்படியாக சஹன் சாப்பாட்டுக் கலாச்சாரம் மாறி விடும் எனும் கூற்று ஏற்பதற்கில்லை!

இதில் மிகுந்த மன வருத்தம் என்னவெனில் நபிகளார் நடைமுறைப்படுத்திக் காட்டிய ஒரு சுன்னத்தான செயலை, ஊரில் பெரும்பாலானோர்க்கு வியாதி எனவே தொற்று நோய் பரவும், சுத்தம் இல்லை, ஆளுக்கு ஒரு சிட்டிக்கறி செலவு கூடுதல், பாயை மாற்றவில்லை, வேஷ்ட்டியில் தாலஞ்சோற்று அடையாளம், வெளியூர்க்கார்களுக்கான பந்தியில் உள்ளூர் வாசிகள் படையெடுப்பு, என கட்டுரையாளர் குறிப்பிட்டுள்ள அனைத்து குற்றச்சாட்டுகளும் அபத்தங்களாகவே படுகின்றது.

“அவரிடம் (தொற்றுநோய்) உள்ளது நமக்கும் தெரிய வந்தால் ஒன்றாக அமர மனம் வருமா? அல்லது தெரியாமல் உட்கார்ந்து விட்டு வம்பை விலைக்கு வாங்கிக் கொண்டால் கஷ்டம் யாருக்கு?”(C&P) எனும் வாசகத்தை ஏனோ மனம் ஒப்ப மறுக்கின்றது.

இதுதான் கட்டுரையாளரின் முதல் கட்டுரை என நினைக்கிறேன். எடுத்த எடுப்பிலேயே கலாச்சாரத்தில் கை வைப்பது ஓர் ஆரோக்கியமான எழுத்திற்கு உகந்ததல்ல என்பது எனது தனிப்பட்ட கருத்து. தொடர்ந்து நிறைய பயனுள்ள ஆக்கங்களைத் தர வாழ்த்துக்கள்.

-ஹிஜாஸ் மைந்தன்.