IP: 122.*.*.* India

தேடிச் சோறு நிதந்தின்று – பல
சின்னஞ் சிறுகதைகள் பேசி – மனம்
வாடித் துன்பமிக உழன்று – பலர்
வாட பலசெயல்கள் செய்து – நரை
கூடிக் கிழப்பருவம் எய்தி – கொடுங்
கூற்றுக் கிரையெனப்பின் மாயும் – பல
வேடிக்கை மனிதரைப் போலே .....

என்ற பாரதியாரின் வரிகள் நமக்கு பொருந்திவிடுமோ என்று அச்சப்படும் நிலைக்கு தான் நாமெல்லாம் சென்றுக் கொண்டு இருக்கிறோமோ என்ற கவலை கட்டுரை ஆசிரியரின் வரிகளில் ஆதங்கமாக வெளிவருவதை காண்கிறோம்.

“ஒரு கைப்பிடி அளவு உணவு ஒரு மனிதனுக்கு போதுமானது” – என்பது நமக்கு இஸ்லாம் எனும் வெளிச்சத்தை எடுத்தியம்பிய பெருமானார் (ஸல்) அவர்களின் அறிவுரை. நாம் கடைப்பிடிக்கிறோமா என்ன? “தின்று கெட்டான் து...ன்’ என்பது தான் நாம் வாங்கி வைத்திருக்கும் பட்டப்பெயர். அதுவும் நமதூர் ‘கலறிச் சோறு’ என்றால் கறியையும் எண்ணையையும் ஒரு கைப் பார்த்துவிடுகிறோம் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. கட்டுரை ஆசிரியரின் கவலைகளில் இதுவும் உள்ளது.

டாக்டருக்கு நூற்றுக்கணக்கில் செலவு செய்வதில் நமக்கு தயக்கம் இல்லை. மருந்து மாத்திரைகளில் ஆயிரக்கணக்கில் செலவு செய்வதில் நமக்கு தயக்கம் இல்லை. ஹாஸ்பிடல்களுக்கு லட்சக்கணக்கில் செலவு செய்வதில் நமக்கு தயக்கம் இல்லை – ஆனால், ஒரு ஒரு மணி நேரம் நடைப் பயிற்சி செய்வதற்கு நமது மக்கள் தயக்கம் காட்டிவருகிறார்களே என்ற சமூக கவலை கட்டுரையில் மிகுதியாகவே தெரிகிறது.

வல்ல ரகுமானின் கிருபையால், வீரபாண்டிபட்டணம் போகும் வழியிலும், ரத்தினாபுரி போகும் வழியிலும் நமது மக்கள் நடைப்பயிற்சி செய்வதை சமீபகாலமாக பார்க்கிறோம். வரவேற்க வேண்டிய செயல். இது தொடர வேண்டும். வல்லோனைப் பிரார்த்திப்போம்.

சினேகத்துடன்
சிராஜூதீன்.