IP: 14.*.*.* Singapore

நிலக்கரி எஞ்சினைப்பற்றி நினைவுக்கு கொண்டு வந்த கட்டுரையாளருக்கு நன்றி!

இரயில் பயணம் என்றாலே சுவாரஸ்யமும், அலுப்பும், ஒருவகை சந்தோஷமும் இருக்கும். எனது சிறு பிராயத்தில் பயணம் அனுப்ப அல்லது வரவேற்க ஸ்டேஷனுக்குச் செல்வது சர்க்கரை பொங்கல் சாப்பிட்ட மாதிரிதான். ரயில் வருவதற்கு முன்னால் மாஸ்டர் அறையில் டெலிஃபோன் மணி மணி ஒலிக்கும். ஆவலுடன் தண்டவாளத்தை நோக்கி ஓடுவோம். கேட் பூட்டப்படும் ரயில் வருகையெ எதிர்பார்த்த வண்ணம் மக்கள் நின்று கொண்டிருப்பர். குழந்தைகளை கவனமாக கையோடு அணைத்தபடி காத்திருப்பர்.

கேபிள் வடம் மூலம் கைகாட்டி(சிக்னல்) போட காக்கிச்சட்டைக்காரர் கையில் தடிமனான நீண்ட சாவியுடன் இரும்பு மேடையில் ஏறி கைப்பிடியுள்ள நீண்ட லிவரை மிதித்து தன் வசம் இழுப்பார். கைகாட்டி லபக்கென்று தலை குனியும். ஒரே ஆரவாரம்தான்.

சில வாண்டுகள் அலுமினியத்துட்டு மூன்று பைசா பத்து பைசாக்களைத் தண்டவாளத்தில் வைத்து காத்திருப்பர். அது சக்கரத்தால் நசுக்கப்பட்டு சப்பி சலிஞ்சு போவதைப் பெருமையாக என்னுவர்.

ஊ... என ஊளையிட்டு கரும்புகை கக்கிக்கொண்டு தொலைவில் இரயிலின் முகப்பு தெரியும். ஆமை போல் மெல்ல மெல்ல நகர்ந்து அருகில் தட மட என பூமி அதிர வந்து நிற்கும் ரயிலில் இருந்து சொந்தக்காரர் டிரங்கு பெட்டி, தலையணை, கம்பளிப் போர்வை, அட்டைப்பெட்டி, பிஸ்கெட் டின்னுடன் வந்து இறங்குவார். கண்கள் சிவப்பு நிறத்தில் மேனியெல்லாம் கருத்து ஆப்ரிக்கா கண்டத்திலிருந்து வந்தவர் போல் காட்சியளிப்பார். வந்து இறங்கியது. பிள்ளைகளுக்கு ஒரே முத்த மழை, மாமா மச்சான், காக்கா, தம்பி என கட்டிப்பிடித்து அன்பைக் கொட்டித்தீர்ப்பர்.

பொக்கப்பா மாட்டுவண்டி, அல்லது கனிக்காக்கா குதிரை வண்டி, பிற்காலத்தில் சைக்கிள் ரிக்ஷா காத்திருக்கும். சாமான்களை அடைத்து இருக்க இடமின்றி வண்டியைப் பிடித்துக்கொண்டு ஓடி வந்த காலமும் உண்டு! உறவினர் கொண்டு வந்த சோப்பி ,சீப்பு டவல் ஆடை இவற்றுடன் ஸ்டேஷன் பள்ளியில் குளித்து அத்தர்பூசி நறுமணத்துடன் கம்பீரமாக வீட்டுப்படியேறும் அந்தக்காலம்!

தயாராக வைத்திருக்கும் வெங்காயமும், சீனியும் முதல் உணவு. அன்று அவர் வீட்டில் பெருநாள்தான். கறிதாளிப்பு மணமும், மாப்பிள்ளை முன் வர மறுக்கும் மனைவியும், மடியில் சதா அமர்ந்திருக்கும் பிள்ளைகளும், அரக்கப்பறக்க வேலை செய்யும் கொளுந்தியாள்களும், புள்ளெ மாப்ளெ சிறப்பா வந்தாங்களா என முடுக்கு தலை வாசலில் ஒலிக்கும் குரல்களும் மறக்க இயலாத மலரும் நினைவுகளே...!

இதற்கு மேல் எழுதினால் கருத்தே ஒரு கட்டுரையாகிவிடும். கட்டுரையாளருக்கு பாராட்டுக்கள்...!

-ஹிஜாஸ் மைந்தன்.