2002 இல் தொடுக்கப்பட்ட வழக்கில் 13 வருடங்களுக்கு பின் தீர்ப்பு வந்திருக்கிறது. விடுதலை செய்யப்பட்டோம் என்ற திருப்தி பாதிக்கப் பட்டவர்களுக்கு ஏற்பட்டாலும் இத்தனை காலம் அநியாயமாக குற்றம் சாட்டப்பட்டு மன உளைச்சல் ஏற்பட்டது.

போகும் இடமெல்லாம் ஒரு குற்றவாளியை பார்ப்பது போல் மக்கள் பார்த்தது அதனால் ஏற்பட்ட தலை குனிவுகளுக்கு என்ன மாற்று மருந்து தரப்போகிறது இந்த நீதி மன்றங்கள்.

எந்த வழக்கை எடுத்தாலும் இந்த நாட்டில் 12 வருடம் 20 வருடம் 30 வருடங்கள் கழித்து தீர்ப்பு சொல்லப்படுகிறதே, அவர்கள் நிரபராதிகள் என்று தீர்ப்பு வழங்கும்போது அதை கேட்க அவர்கள் தந்தை உயிருடன் இல்லை தாய் உயிருடன் இல்லை.

ஹாமித் பக்ரி என்ற ஒரு தனிப்பட்ட நபருக்காக நான் கேட்கவில்லை. சமுதாயத்தின் அடிமட்டத்தில் இருப்பவர்கள் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள். இன்னும் கோவை சிறையிலே குற்றப் பத்திரிக்கையே தாக்கல் செய்யப்படாமல் விசாரணை கைதிகளாக தங்கள் இளமையை சிறையிலே கழித்து அங்கேயே முதுமையையும் கண்டுகொண்டிருக்கிறார்களே அவர்களுக்கு என்ன விடிவு.

ஜனநாயகத்தின் படு மோசமான ஒரு அங்கம் இது. தாமதப்பட்ட தீர்ப்பு மறுக்கப்பட்ட தீர்ப்பு. இதற்கு மாற்று வழியை கண்டு பிடிக்க நீதிபதிகள் முயசிக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் வன்முறைகளும் பாலியல் பலாத்காரங்களும் கொலை கொள்ளைகளும் பகிரங்கமாக நடப்பதை தவிர்க்க முடியாது..

தீர்ப்பு வரும்போது குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் மண்ணறையில் மாய்ந்து கொண்டிருப்பார்கள் அல்லது வெந்தணலில் வெந்து கொண்டிருப்பார்கள்.அல்லது தங்களையே மாய்த்துக் கொண்டு பரலோகம் போயிருப்பார்கள். பாதிக்கப் பட்டவர்கள் பரிதவித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.