IP: 51.*.*.* United Kingdom

சிரித்துக்கொண்டே கட்டுரையை வாசித்துக்கொண்டிருந்த என்னை, சிந்திக்க வைக்கும் பத்தி நெருங்கியதும், தற்காலிகமாக சிரிப்பை நிறுத்திவிட்டுப் படிக்கத் துவங்கினேன். காரணம், சகோதரர் ஸாலிஹின் ஆக்கத்தில் இடையிடையே நிறைவாக இருக்கும் நகைச்சுவைக்கு சிரிப்பு தேவைப்படும் என்பதற்காக (அதைப் பற்றி கீழே பேசுவோம்...)

“வெறுக்கத்தக்க காரியங்களைக் கண்டால் கையால் தடு! முடியாவிடில் நாவால் தடு! அதுவும் முடியாவிடில் மனதால் ஒதுக்கி விடு! இதுவே ஈமானின் கடைசி நிலை” என்ற பூமான் நபியின் பொன்மொழிக்கிணங்க, அந்தந்த காலத்திற்குத் தேவைப்படும் ஆழிய கருத்துக்களைப் பொதிந்த கட்டுரையைத் தர இவர் வல்லவர்.

“சொலல்வள்ளன் சோர்விலன் அஞ்சான் இவனை
இகதெள்ளல் யாருக்கும் அரிது”

எனும் வள்ளுவனின் குறட்பாவுக்கு வடிவம் அமைப்பது போல் இவரது ஆக்கங்கள் அமைவதுதான் ஒரு வியப்பு.

“கழுத்தைக் கொடுத்தாலும் எழுத்தைக் கொடுத்து விடாதே!” என்று கூறுவர். இவரது அனைத்துப் படைப்புகளும் தேவைக்கதிகமாக வார்த்தைகள் இன்றி வெளிவருவதால்தான், இவை கரும்பலகை எழுத்தல்ல; கல்வெட்டில் பதிக்கப்பட வேண்டியவை ஆகும்.

“தவளை துள்ளல்” – கம்யூட்டரில் ஒரு folderஇலிருந்து மற்றொரு folder திறப்பதைப் போன்று, இவரது துள்ளல் நடை.

“கழுகு விழுதல்” – எதைச் சொல்ல வந்தாரோ அந்த இடத்திற்குச் சரியாகச் சென்று விழுதல் போன்றவை அழகிய போங்காக இதில் அமைகிறது. மேலும், ‘அன்னைத் தமிழ்’, ‘அமுதத் தமிழ்’, ‘பிள்ளைத் தமிழ்’ என (தன் தாய், தன் மனைவி, தன் மக்கள்) அனைத்தும் பேசியவையும், அதற்கு பதில் சொன்னவையும் அர்த்தம் பொதிந்ததாக இருந்தது. ஆக மொத்தத்தில், கட்டுரையின் துவக்கத்தில் ‘ஒரு பொருளை’ மட்டும் ‘விலக்கி’ விட்டு, மற்ற அனைத்தையும் ‘விளக்கி’யிருக்கிறார்’ இதன் ஆசிரியர்.

“அவங்க அப்படி, நாங்க இப்படி” என்று முடித்துவிட்டுப் போகும் ஆசிரியர், ஆடுகளுக்குப் புல் வைக்கச் சென்றார். மீதம் வைத்த சிரிப்பை இதில் செலுத்தலாம் என்றெண்ணியபோது, கடந்த எனது விடுமுறைக் காலத்தில் அவரைச் சந்தித்த ஒருவருக்கு அவர் சொன்ன பதில் என்னை மீண்டும் சிந்திக்க வைத்தது. அவரது சொற்களிலேயே அதைச் சொல்கிறேன்...

“ஆட்டை ரோட்டில் நான் அழைத்துச் சென்றுகொண்டிருந்தபோது ஒரு பெண் என்னைப் பார்த்து, என்ன ஸாலிஹ்! நீ எப்ப கோனார் வேலைய கையில எடுத்தா...?” என்று கேட்டதற்கு, என்ன செய்ய...? கோனார் ரஸூலுல்லாஹ்வின் வேலையைக் கையில் எடுத்துக்கிட்டார்... நாம விட்டுட்டோம்... என்று கூறினேன்.”

இவ்வாறான அவரது உரையாடல்தான் எனக்கு தற்போது நினைவுக்கு வருகிறது. (ஆஹா... அடுத்த கட்டுரைக்கு தலைப்பு கொடுத்துட்டேனே...?)

“ஸாலிஹ் காக்கா... மன்னிக்கனும்! கருத்தெழுத சற்று தாமதமாகிவிட்டது...”

“ஆமா... நீ எல்லாத்துலயுமே தாமதம்தான்...! இந்த முறை ஊருக்கு வரும்போதாவது எதிர்பார்க்கிறேன் – தாமதமில்லாம... - என்னைச் சந்திப்பாயா என்று!“ சொல்வதன் பொருள் என் காதில் விழுகிறது.

எது எப்படியோ, ‘தி இந்து’ செய்தித்தாளில் வெளிவந்த கட்டுரைக்கு கருத்து எழுதனும்! நான் கிளம்புறேன்...