IP: 180.*.*.* India

லாத்தாவின் பல கட்டுரைகளைத் தட்டச்சு செய்யும்போதே ஆர்வமுடன் உள்வாங்கிக் கொள்வதுண்டு.

கருத்துப் பகுதியில் அவர்களின் கட்டுரைகள் தொடர்பான எனது எண்ணவோட்டங்களைப் பதிவு செய்ய நினைப்பேன்... (நாம்தான் கட்டுரையை வெளியிட்டோம் என்பதால்) ஒரு நான்கு பேராவது கருத்துப் பதிவு செய்த பின் அடுத்த ஆளாக நாம் பதிவு செய்யலாம் என்று காத்திருப்பேன்... ஆனால், பார்ப்பவர்கள் பார்ப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்கின்றனரே தவிர, அதுகுறித்த தமது கருத்துக்களைப் பதிவு செய்வதில்லை. எனவே, நான் மட்டும் தனியாக கருத்துப்பதிவு செய்தால் பொருத்தமாக இருக்காது என்று கருதி இருந்துவிடுவேன்.

இங்கு ஒரு சகோதரர், கட்டுரையாளர் புகழை எதிர்பார்த்து கருத்துக்களை வேண்டுவதாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

நான் இக்கட்டுரையைப் படித்த வரை, விமர்சனமோ / பாராட்டோ எதுவானாலும் அதை அக்கட்டுரையின் கீழ் பதிவு செய்யலாமே என்றுதான் கட்டுரையாளர் ஆதங்கப்படுகிறார்.

தொலைபேசி வழியே அவரிடமும், அவரது உறவினர்களிடமும் விமர்சித்தும் / பாராட்டியும் கருத்து தெரிவிக்கும் பலர், சில நிமிடங்களை ஒதுக்கி, கட்டுரையின் கீழ் அக்கருத்தைப் பதிவு செய்தாலென்ன என்பதே அவர்களின் கேள்வி!

வாட்ஸ் அப்பிலும், ஃபேஸ்புக்கிலும் நீண்ட நெடிய வாசகங்களைப் பரிமாறிக்கொள்வோருக்கு இது மட்டும் முடியாமல் போவது ஏன் என்பதே அவருடைய கேள்வியாக உள்ளதாக அறிகிறேன். அது நியாயமும் கூட!

நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்களுக்குப் பாடம் நடத்திக்கொண்டிருக்கையில், முகத்தில் எந்த சலனமுமின்றி செத்த சிலையாக அவர்கள் இருந்தால் ஓர் ஆசிரியருக்கு என்ன தோன்றுமோ...

பிள்ளைங்க நல்லா வர வேண்டும் என்பதற்காக பெற்றவர்கள் ஆர்வமுடன் புத்திமதிகளைச் சொல்லிக்கொண்டிருக்கையில், பிள்ளைகள் எதுவுமே கூறாமல் உம்மனாமூஞ்சியாக இருந்தால் பெற்றோருக்கு என்ன தோன்றுமோ...

ஓர் ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் அனைவரும் கருத்துப் பரிமாற அழைக்கப்பட்டிருக்க, ஒருவரை மட்டுமே பேசவிட்டுவிட்டு மற்றவர்கள் மவுனிகளாய் இருந்தால் அந்த ஒருவருக்கு என்ன தோன்றுமோ...

அதுதான் இங்கு கட்டுரையாளருக்கும் தோன்றியுள்ளதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.