IP: 188.*.*.* Saudi Arabia

முந்தைய கருத்துப் பதிவின் தொடர்ச்சி....

ஒரு முறை என் நண்பன் இப்ராஹீம் கலீல் கடுமையான சேட்டை பண்ணுவதாக அவன் வீட்டிலிருந்து தகவல் வர கம்பும் கையுமாக லெப்பை கிளம்பிச் சென்றார்கள். நடத்த வேண்டிய பூசைகளெல்லாம் முறையாக நடத்தி அவனை இரண்டு அடி நடக்கச் சொல்லி பின்னர் ஒரு தோப்புகரணம் இப்படியே தெருவில் அழைத்து வந்தார்கள். இக்காலத்தில் இது போன்ற சிட்சைகள் சாத்தியமா? எனில் சத்தியமா இல்லை எனலாம்!

லெப்பை முடிவெட்டுவது, நகம் வெட்டுவது யாவும் பள்ளியில் வைத்துதான். கையில் முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியை வைத்துக் கொண்டு நோட்டமிடுவார்கள். பேசிக் கொண்டிருப்பவனுக்கு குறிபார்த்து பந்து வந்து விழும். இனி அர்ச்சனையும் அபிஷேகமும்தான்!

ஜாவியா தோட்டத்தில் குளித்து விட்டு மடிப்பு குலையாத ஆடைகள் உடுத்தி ராஜ நடையோடு வரும்போது புது மாப்பிள்ளையைப் போல் தோற்றமளிப்பார்கள். பெரும்பாலும் லெப்பைக்கு மதிய உணவு பள்ளியில் வைத்துதான். நன்றாக சாப்பிடுவார்கள். நான் உருவத்தில் சற்று குள்ளமானவன். என் தோள் புஜம் அளவிற்கு அலுமினிய டிஃபன் ஆறடுக்குள்ளது அதில்தான் சாப்பாடு வரும். வகை வகையான உணவுகள், பழங்கள் இருக்கும். தாம் சாப்பிடும்போது அருகில் இருப்போர்க்கு பகிந்து உண்ணும் பழக்கம் உள்ளவர். க்ரீச்சிட்டு ஓடிவரும் அணிலுக்கு நிச்சயம் ஒரு பங்கு உண்டு. லெப்பையின் காலத்திற்குப் பிறகும் மதிய வேளியில் அந்த அணில்கள் வந்து போவது வழக்கம் என பிறர் கூறக் கேட்டுள்ளேன்.

பள்ளி காலங்களில் நாங்கள் பண்ணாத அட்டகாசங்கள் இல்லை. சுன்னத்து, பெயர் சூட்டுதல், நிக்காஹ், மரணம் இப்படி லெப்பை வெளியில் சென்று விட்டால் பள்ளியே அல்லோலப்படும். ஆட்டமும், பாட்டமும் அதிர வைக்கும். அந்த காலத்தில் சிறு நெய்னார் பள்ளிக்கு இரு புறமும் வட்ட வடிவில் சுழலும் கேட் இருக்கும். நாங்கள் காவலுக்கு ஆள் போட்டு வைத்திருப்போம். முதாலம் கேட்டை லெப்பை சுற்றி வந்தாலே தகவல் வந்து விடும். நல்ல பிள்ளைகளாக அமர்ந்து சத்தமாக ஓதத் துவங்கி விடுவோம்.

ஒருமுறை புதிதாக ஓத வந்த ஒரு பையனிடம் இதற்கு முன்னால் எங்கே? யாரிடம் ஓதினா? என விசாரித்து விட்டு அலிஃபுக்கு எத்தனை நுக்கத்து என்று கேட்டார்கள். அவனோ சற்றும் தயங்காமல் முப்பது நுக்கத்து என்றான். புருவத்தை உயர்த்தி கண்களை அகல விரித்து எப்படி? என்றார்கள். அவன் அதற்கு, மேலெ பதினைந்து கீழெ பதினைந்து என்றான். பள்ளி முழுவது ஒரே சிரிப்பொலி ன். லெப்பை அடிக்கடி இதைச் சொல்லி சிரிப்பார்கள்.

இது போன்று எத்தனையோ அனுபவங்கள்! மாணவர்களின் உயர்வுக்காக அந்த மஹான் தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் அர்ப்பணித்தது உண்மை! வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது கொடுக்க வேண்டுமெனில் அந்தக் காலத்தில் பல பள்ளிகளிலும் தம் மூச்சுக் காற்றால் (ஆவியைக் குறைத்து) தீன் வளர்க்க பாடுபட்ட என்னிலடங்கா ஆசான்களாகிய லெப்பைமார்களுக்குத்தான் கொடுக்க வேண்டும். நன்றி! வஸ்ஸலாம்.

-ஹிஜாஸ் மைந்தன்