IP: 180.*.*.* India

08.03.2015. அன்று எனது facebook பக்கத்தில் நான் வெளியிட்ட (இக்கட்டுரையுடன் தொடர்பானதாக நான் கருதும் எனது) பதிவு:-

மூன்று நாட்களுக்கு முன் ஒருநாள் மாலையில் என் ஐந்து வயது (மூன்றாவது) மகள் சித்தி ருஸ்னா என்னிடம் வந்தாள்...

“வாப்பா! எங்க டீச்சர் எனக்கு பரீட்சை வச்சி, மார்க் போட்டிருக்காங்க... காட்டுறேன்...”

என் பதிலை எதிர்பார்க்காமலேயே சென்று, தன் பள்ளிப் பைக்குள் கைவிட்டு, ஒரு பாடக் குறிப்பேட்டை எடுத்து வந்து, அதன் துவக்கப் பக்கத்திலிருந்து காண்பித்தாள்...

“பார்த்தீங்களா வாப்பா இதுல 10க்கு 10... இதுல V.Good...”

இப்படியே சுமார் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட பக்கங்கள்...

அவள் காட்டியது அனைத்தும் இவ்வருட துவக்கத்திலிருந்து உள்ளவை.

“இத்தனையையும் இப்போது காட்டுகிறாளே... அதுவும் இந்த வருடத் துவக்கத்திலிருந்து உள்ளதையெல்லாம்...??? என் வேலையையெல்லாம் விட்டுவிட்டுப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறதே...” என்று என் மனம் சொன்னபோதிலும், “எது எதற்கோ நேரம் ஒதுக்குகிறோம்... என் பாச மகளுக்காக சில நிமிடங்கள் ஒதுக்குவதற்கு இவ்வளவு யோசனையா?” என என்னை நானே கண்டித்தவனாக அவள் காண்பித்ததையெல்லாம் பத்து நிமிடங்களில் பார்த்து முடித்துவிட்டு, அன்பாய் அவளை முத்தமிட்டுப் பாராட்டினேன்.

அவள் பிறந்த அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளில் நான்காவது மகளும் பிறந்துவிட்டாள். எனவே, மூன்றாமவளான இவள் என்னையுமறியாமல் பலமுறை கண்டுகொள்ளப்படாமல் இருந்திருக்கிறாள்... அதை நான்தான் உணரவில்லையே தவிர என் அணைப்பிற்காக அவள் அன்றாடம் ஏங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை அவ்வப்போது உணர்வேன். உடனேயே அவளைக் காரணமின்றி அழைத்து, முத்தமிட்டோ - அணைத்தோ என் பாசத்தைப் பதிவு செய்வேன்.

தான் பெற்ற மதிப்பெண்களை என்னிடம் அவள் காண்பித்த அந்நாளிலும் காலையில் இதுபோன்ற உணர்வு மிகுதியால் அவளையணைத்து முத்தமிட்டிருந்தேன். (அன்றாடம் பள்ளி செல்லும்போது என் மக்களுக்கு நானும், அவர்கள் எனக்கும் அளிக்கும் முத்தம் வழமையானது... அதையும் தாண்டிய சிறப்பு முத்தம்தான் இது!) பள்ளிக்கூடம் சென்ற பிறகு அதையே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள் போலும். அதுதான் மாலையில் அவளுக்கு அத்தனை ஆர்வம் என்னிடத்தில் பேச!!!

ச்சே... எத்தனை நாட்களை இழந்திருக்கிறேன்...? நம் குழந்தையிடம் நாம் மனம் விட்டுப் பேசினால், அது தன் மனதில் உள்ளதையெல்லாம் நம்மிடம் திறக்கும் என்ற உண்மையை உணர்ந்தும் மறந்திருந்த எனக்கு, உரிய நேரத்தில் மீண்டும் உணர கிடைத்த வாய்ப்பாகவே இந்நிகழ்வைக் கருதுகிறேன்.