IP: 14.*.*.* India

புத்தி ஜீவிகளே சொல்லுங்கள்....

இங்கே இணைக்கப்பட்டுள்ள நிலைப்படங்கள், நாம் குப்பைகளுக்கு மத்தியில்தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை மிக தெளிவாக காட்டுகிறது.

தேங்காய் சிரட்டை, பழைய டயர்கள் மற்றும் பிளாஸ்டிக் குவளைகள், புட்டிகள் ஒரு குட்டி மலை போல் குவிக்கப்பட்டுள்ளன. தேங்காய் நம் பண்பாட்டு, கலாச்சரதோடு தொண்டுதொட்டு தொடர்ந்து வரும் உணவுக்கு பயன்படும் பொருள். டயர் இல்லாமலும் வாகனங்கள் ஓடமுடியாது. ஆனால் இந்த பிளாஸ்டிக் எப்படி நம்மோடு இவ்வளவு அதிகமாக ஒட்டிக்கொண்டு வந்தது. கடந்த 10 அல்லது 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த அளவிற்கு பிளாஸ்டிக் ஆதிக்கம் நம்மிடம் இல்லை.

இன்று பிளாஸ்டிக் குப்பை இல்லாத இடமே இல்லை. நம் வாழ்விலும் சுற்றுப்புறச் சூழலிலும் பிளாஸ்டிக் இரண்டரக் கலந்துவிட்ட ஒன்றாகிவிட்டது. நம் வீட்டின் உள்ளேயும், வீட்டைச் சுற்றிலும், ஆற்றில், குளத்தில், சாக்கடையில், கால்நடையின் கழிவுகளில், வயலுக்குப் போடும் தொழு உரத்தில், விலங்குகளின் குடலில், யானையின் லத்தியில், பறவைகளின் கூட்டில், கடல் அலையில், தேங்கிக் கிடக்கும் நீரில், வற்றிய ஆற்று மணலில், பச்சைப் பசேலன பரந்து விரிந்திருக்கும் வயல்வெளியில், தனியே நின்றுகொண்டிருக்கும் கருவேல மரத்தின் முள்ளில் மாட்டி காற்றில் படபடத்துக்கொண்டு, முள்வேலிக் கம்பியில் சிக்கி சலசலத்துக்கொண்டு, எங்கெங்கு காணினும் பிளாஸ்டிக் குப்பை.அவற்றைப் பார்க்கப் பார்க்க எரிச்சலாகவும், கோபமாகவும் வருகிறது. யார் மீது கோபப்படுவது என்று புரியவில்லை. யாரைக் குற்றம் சொல்லவதென்று புரியவில்லை.

அந்தக் காலத்தில் மளிகைக் கடைகளில் செய்தித்தாள்களினால் ஆன உறையில் அரிசியையும், பருப்பையும், புளியையும், பலசரக்குகளையும் கட்டித்தந்தார்கள். எண்ணெய், நெய் போன்ற திரவ பொருட்களை வாங்க மூடி போட்ட பாத்திரத்தையோ, கண்ணாடி பாட்டிலையோ எடுத்துச் சென்றனர். அரிசிவாங்க, நெல்லு, மசாலா திரிக்க கடவாய் பெட்டியை எடுத்து சென்றனர். கதம்பத்தை, முல்லையை, மல்லிகை அரும்பை, முழம்போட்டு நீர்தெளித்து வைத்த தாமரை இலையில் கட்டிக்கொடுத்தார்கள். ஹோட்டலில் வாழை இலையில், சன்னமான ஈர்குச்சியால் ஒன்று சேர்த்து தைக்கப்பட்ட மந்தாரை இலையிலும் சாப்பாடு போட்டார்கள். (இப்போது சில இடங்களில் வாழை இலை போன்ற வடிவிலமைந்த மேலே மெல்லிய பிளாஸ்டிக் உறைகொண்ட பேப்பரால் ஆன இலை!)

தள்ளு வண்டியில், தலையில் கூடையை சுமந்து தெருவில் காய்கறி விற்பவர்கள் பிளாஸ்டிக் பை கொடுக்கவில்லை. மாறாக, வாங்க வந்தவர்கள் பிண்ணப்பட்ட ஒயர் கூடைகளை எடுத்துச் சென்றனர். எடுக்க மறந்த பெண்கள் தங்கள் முந்தானையில் வாங்கி கட்டி எடுத்துச் சென்றனர். கறி, பனை ஓலை பட்டையிலும், மீன், தேன் கூடு போன்ற பனை ஓலை கீற்று கூடையிலும் வைத்து தருவார்கள். பலசரக்கு கடைக்கு போகும் போது மஞ்சள் பையை எடுத்துச் சென்றனர்.

எந்தத் துணிக்கடைக்குச் சென்றாலும் அவர்கள் தந்ததும் துணிப் பையையே. இந்த மஞ்சள் பை அதன் மவுசை இப்போது இழந்துவிட்டது. அதை ஏந்திச் செல்வோரையும் இந்த உலகம் கேலி செய்கிறது. விசித்திரமாக பார்க்கிறது. எத்தனைபேர் பிளாஸ்டிக் பைகளையோ, குவளையையோ உபயோகிக்காமல் இருக்கிறோம்? அவற்றை நமக்குக் கொடுக்கப்படும்போது வேண்டாம் என்கிறோம்?

அந்த காலத்தில் லாலா மிட்டாய் கடைகளில் பனை ஓலை பெட்டியில் தான் முறுக்கு, மைசூர்பா, லட்டு இன்னும் எல்லா இனிப்பு, காரமும் அடைத்து தருவார்கள். அதனாலேயே அதற்கு மிட்டாய் பெட்டி என்று பெயரும் வந்திருக்கு. நமதூரில் அந்த காலத்தில் வீடுகளில் விசேஷங்கள் நடைபெறும்போது பிலாபெட்டியில் (பனை ஓலை பெட்டி) சோறுவைத்து கொடுப்பார்கள். இப்போது அது ஒருவிதமான சூடுதாங்கி சருகை கவரில் வைத்து கொடுக்கப்படுகிறது. கலதி விருந்தில் மண் கலசத்தில் தண்ணீர் பரிமாறப்படும். தண்ணீர் இபோது பிளாஸ்டிக் பாக்கெட்டில் கொடுக்கப்படுகிறது. கலதி சாப்பாட்டில் கத்தரிக்காய் மாங்காய் பருப்பு, கறி, புளியாணம், மண் சிட்டியில் வைத்து விளம்பப்படும். இப்போது ஒருமுறை பயன்படும் பிளாஸ்டிக் கிண்ணங்கள் பயன்படுத்துறாங்க. சாப்பாடு முடிந்ததும் வெளியில் கொட்டிகுவிக்கப்படும் இந்த பிளாஸ்டிக் கிண்ணங்கள் ஒரு சின்ன மலையளவு உயரும. அது நம்ம நிலத்திலேயே ஒதுக்குபுறமாக கொட்டப்படும். அது நம் நிலத்தடிநீரை பாதிக்கும்தானே?

நமது ஊரை, நம் மண்ணை பற்றி, சுற்றுப்புறச்சூழலைப் பற்றி நாம் அக்கறை கொள்ள வேண்டாமா? வல்ல இறைவன் நமக்களித்த இந்த பூவுலகை எந்த வித சேதாரமும் இல்லாமல் நம் வருங்கால சந்ததிகள் வாழ்வதற்கு விட்டு செல்லவேண்டாமா? புத்தி ஜீவிகள் நிறைந்த பட்டினத்தில் யாராவது இதற்கெல்லாம் மாற்றாய் ஒரு வழிசொல்லுங்களேன்.

சமூக அக்கறையோடு...
வக்கீல்.அஹ்மத்,
பணிப்பாளர், துளிர்.

சுத்தம் பற்றி மோடி சுதந்திர நாளில் செங்கோட்டையில் கொடியேற்றி பேசும்போது சொல்கிறார். 1436 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாள் நபிகள் நாயகம் ஏற்றி வைத்த தீபம் அது.

இறைவனையும் இறை தூதரையும் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள் முதலாவது கடை பிடிக்க வேண்டியது சுத்தம் தான். தொழுகை நோன்பு ஜகாத்து ஹஜ்ஜு எல்லாமே சுத்ததையே வலியுறுத்துகிறது.

ஜெயராம் ரமேஷ் என்று முன்னாள் மத்திய அமைச்சர், இந்த நாட்டில் கழிவறைகளை விட கோயில்கள் அதிகமாக இருக்கிறது என்ற உண்மையை சொன்னபோது சிலர் கொதித்து எழுந்தார்கள். 68 கோடி மக்களுக்கு வீட்டில் கழிப்பறை இல்லை என்ற புள்ளி விவரத்தை சொல்லும்போது யாரும் வாய் திறந்து பேசவில்லை.

தலை நகர் டில்லி, சென்னை, கல்கத்தா, ஜெய்ப்பூர் இன்னும் இப்படி எந்த மாநில தலை நகருக்கும் சென்று பாருங்கள். மக்கள் நடமாடும் தெருக்களே கழிப்பறையாகவும் குளியல் அறையாகவும் இருப்பதை காணலாம். நமதூரிலேயே குப்பைகள் சேகரமாகி தெருக்கள் நாற்றம் அடிப்பதை, குறிப்பாக நான் வசிக்கும் புதுக் கடை தெருவிலிருந்து முஹியதீன் பள்ளிக்கு செல்லும் வழியில் தினசரி இந்த நாற்றத்தை பொறுத்துக் கொண்டு என்று சொல்வதை விட அதை ரசித்துக் கொண்டு மக்கள் செல்வது வழக்கமாகி விட்டது.

7 வயது ஆகிவிட்டால் தொழுக சொல்லி ஏவுங்கள், 10 வயதாகி விட்டால் அடித்து தொழுக சொல்லுங்கள் என்ற நபி மொழி நமக்கெல்லாம் தெரிந்த ஒன்று. அப்படியானால் தொழுவதற்கு பிள்ளைகளை பழக்கும் 7 வயதிலேயே சுத்தம் பற்றிய விழிப்புணர்வு ஆரம்பமாகி விடுகிறது. ஆனால் நம் பிள்ளைகளுக்கு சுத்தம் பற்றி எப்போதும் சொல்லிக் கொடுக்கிறோம்.

தெரு வழியில் குப்பை கூளங்களை கொட்டுவது, ஹோடேல்களில் கை துடைத்துவிட்டு அந்த பேப்பரை அங்கங்கே போட்டு விடுவது, தெருவில் காரி உமிழ்வது எச்சில் துப்புவது இப்படி எத்தனையோ விஷயங்கள் நம்மில் வயது வந்தவர்களே செய்கிறோம்.

வருஷத்தில் ஒரு வாரம் துப்பரவு வாரம். வருஷத்தில் ஒரு நாள் டெங்கு ஒழிப்பு நாள் இதெல்லாம் மக்களை சுத்தப்படுத்த முடியாது, திருடாதே, பொய் சொல்லாதே பிச்சை எடுக்காதே என்று சொல்கிறோம். அதோடு சுத்தமாக வீட்டையும் தெருவையும் வைத்துக் கொள் என்ற போதனையும் செய்ய வேண்டும். நகராட்சிகள் இதில் முக்கிய கவனம் செலுத்த வேண்டும்.spot fine போடவேண்டும். இதற்காக சட்டங்கள் இயற்ற வேண்டும்.

இப்போது நமதூர் கடற்கரையை சுத்தமாக வைக்க துபாய் காயல் நல மன்றம் ஒரு திட்டம் வகுத்துள்ளது. நகர் மன்றத்தை கலைத்து விட்டு இப்படி ஒவ்வொரு காயல் நல மன்றமும் ஒவ்வொரு நலப் பணியை பொறுப்பெடுத்துக் கொண்டால் ஊர் நல்ல படி முன்னேறும்.

பல கோடிகள் நகர் மன்றத்துக்கு மக்கள் வரிப்பணம் கொடுக்கிறார்கள். அரசு மானியம் வேறு கிடைக்கிறது. இதெல்லாம் வைத்து இந்த சிறிய நகரை அற்புதமான ஒரு முன் மாதிரி கிராமமாக ஆக்கலாம். என்ன நடக்க வேண்டியிருக்க என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

மக்கள் சிந்திக்க வேண்டும். ஆட்சி தலைவர் வருவார் போவார். ஆனால் நமது ஊரு வீடு சுத்தமாக இருக்க வேண்டும் என்று எல்லோரும் நினைத்தால்தான் சுத்தம் சுகம் தரும் என்ற உண்மையை உணர்ந்தால்தான் மாற்றம் வரும். இல்லாவிட்டால், குடி குடியை கெடுக்கும் என்று டாஸ்மாக் கடையில் எழுதி வைப்பது போல், சிகரட் பெட்டியில் புகைப்பது சுகாதாரத்துக் கேடு என்று எழுதி வைத்திருப்பது போல் வாய்மையே வெல்லும் என்று லாரியின் மேலே எழுதி, பாலில் தண்ணீரை கலந்து விற்பதுபோல் - விபச்சாரம் அபசாரம் என்று எழுதி அந்த வீட்டில் விபச்சாரம் தொழில் நடத்த அரசே லைசென்ஸ் கொடுப்பது போல் இதுவும் ஒரு கண் துடைப்பு பிரச்சாரமாகத்தான் இருக்கும்.

சுத்தம் பற்றி பிள்ளைகள் நடக்க ஆரம்பிக்கும்போதே அவர்களுக்கு அதனை கற்றுக் கொடுப்போம். "அன்னை இடம் நீ அன்பை வாங்கலாம் தந்தை இடம் நீ அறிவை வாங்கலாம் இரண்டும் இருந்தால் பேரை வாங்கலாம் பேரை வாங்கினால் ஊரை வாங்கலாம்" என்று நம் பிள்ளைகளுக்கு தாலாட்டுப் பாடி அதன் உள்ளத்தில் சுத்தத்தை பற்றிய எண்ணத்தை விதைப்போம்.

CLEANLINESS IS NEXT TO GODLINESS